Wilsverklaring

Hieronder vindt u aanvullende informatie over reanimeren en wilsverklaringen. Wij bedoelen deze tekst als een voorzet voor een gesprek met uw huisarts over deze materie, mocht u daaraan behoefte hebben. Meer informatie kunt u vinden op de website van de Nederlandse Vereniging voor een Vrijwillig Levenseinde (NVVE) en op Thuisarts.nl.
Er is ook speciale aandacht voor ouderen met een zwakke gezondheid die extra informatie wil inwinnen om hun wensen te definiëren.

Reanimatie
Bij een acute hartstilstand pompt het hart het bloed niet meer door het lichaam, wat leidt tot een zuurstoftekort in de hersenen. Door het ritmisch indrukken van de borstkas kan een buitenstaander tijdelijk zorgen dat er toch zuurstof in de hersenen komt en er geen schade optreedt. Gecombineerd met mond-op-mondbeademing kan de patiënt dit nog iets langer volhouden. Door met een apparaat (een defibrillator) een elektrische schok toe te dienen, kan in sommige gevallen het hart weer geholpen worden zelf te kloppen. Het aantal mensen met een hartstilstand dat op deze manier gered kan worden is helaas echter klein en daalt met de leeftijd. Zo lukt het bij 70-plussers met een hartstilstand slechts in 8 procent van de gevallen het hart weer op gang te krijgen. In de helft van die 8 procent ontstaat echter ernstig en onherstelbaar hersenletsel. Ook als een reanimatie slaagt, bestaat de kans dat een patiënt er klachten van angst of depressie aan kan overhouden en niet meer “de oude wordt”.

Hoewel bovenstaande getallen een somber beeld schetsen is de afloop van een reanimatie sterk afhankelijk van verschillende factoren.  Bij mensen jonger dan 70 is de kans op succes ook stukken groter en ook onder ouderen zijn er grote individuele verschillen.

Wilsverklaring
Iedereen heeft het recht om eigen beslissingen te nemen over een medische behandeling. In sommige gevallen kunt u ervoor kiezen medische behandeling te weigeren, ook als deze levensreddend of – verlengend werkt. Volgens de wet heeft een behandelaar zoals een arts toestemming nodig van de patiënt om welke behandeling dan ook te starten. Die toestemming is er impliciet als u op het spreekuur komt met een klacht, maar het wordt ingewikkeld wanneer u (tijdelijk) niet in staat bent om voor uw eigen wensen op te komen, bijvoorbeeld als u te ziek bent om uw wensen uit te spreken, u buiten bewustzijn bent of niet meer helder van geest. In deze gevallen zal de behandelend arts in samenspraak met uw naasten een beslissing moeten nemen wat het beste voor u is.

U kunt ervoor kiezen om erop te vertrouwen dat uw naasten voor u de beste beslissingen nemen, al of niet door het op voorhand met hen te bespreken. U kunt zelf ook op papier zetten wat uw wensen op het gebied van medische behandelingen zijn. Een dergelijk document wordt een wilsverklaring genoemd en kan van alles omvatten: er kan bijvoorbeeld in staan dat u niet wilt worden gereanimeerd, kunstmatig beademd of gevoed, of in een ziekenhuis opgenomen. Met name ouderen en chronisch zieken kunnen de wens hebben om het leven niet zo ver op te rekken als technisch mogelijk is. Uw wensen hierover kunt u vormgeven in een wilsverklaring.

Mogelijke onderdelen van een wilsverklaring
Hieronder volgen een paar voorbeelden van zinnen en onderwerpen die in een wilsverklaring kunnen staan. Het belangrijkste is dat de tekst uw persoonlijke mening weerspiegelt.

Voorbeelden:
Hierbij verklaar ik aan mijn kinderen, naasten en behandelend artsen het volgende:
– Ik wens zo langdurig mogelijk in leven te worden gehouden
– Ik wil niet dat in acute situaties 112 wordt gebeld. Eerst zal de huisarts, zijn of haar vervanger of de huisartsenpost mijn toestand moeten kunnen beoordelen.
– Ik wil niet worden gereanimeerd, dus altijd eerst de huisarts of huisartsenpost bellen in plaats van 112.
– Ik wil niet worden beademd.
– Ik weiger op kunstmatige wijze te worden gevoed met een maagsonde of katheter via de buik.
– Ik mag altijd aangeven dat ik tijdelijk (permanent kan uitsluitend door een besluit van een arts) in slaap wil worden gehouden ingeval van uitputting om op krachten te komen.
– Ik mag altijd mijn wens voor een actieve levensbeëindiging (euthanasie) ter sprake brengen (de minimale tijdsduur om de wettelijke procedure zorgvuldig te volgen is ongeveer een week).
– Als mijn belangenbehartiger / wettelijk vertegenwoordiger benoem ik [geef hier de naam, adres, telefoon en geboortedatum van de betreffende persoon].